Ik ben een moeder van 2 kinderen, een zoon en dochter. Ik ben al jaren gescheiden. Ik heb wel een goed contact met mijn ex, maar toch... Makkelijk is het niet.  Laat ik heel eerlijk zijn, de opvoeding doe ik voornamelijk alleen. Deze week neem ik even als een klein voorbeeld. Mijn zoon is net 17 jaar, heeft een leuke vriendin en volgt een opleiding. Hij isltijd gezond geweest, eigenlijk had hij nooit veel klachten waar ik mij zorgen over maakte. Maar ken je de uitdrukking een geluk bij een ongeluk? Nou ik wel dus.

Ongeluk met de scooter

Mijn zoon ging weg op zijn scooter om zijn vriendin naar het station te brengen. Niks aan de hand, totdat ik dus een telefoontje kreeg van zijn vriendin. Ze vertelde dat ze een ongeluk hadden gehad. Ik ging er meteen heen. Het was gelukkig dicht bij ons huis. De ambulance was al aanwezig, daar hoorde ik dat hij even bewusteloos was geweest en dus mee moest naar het ziekenhuis. Niks aan de hand dachten ik, gewoon controle. Maar in het ziekenhuis aangekomen viel hij weer weg, dus werd hij meteen aan de hartmonitor gekoppeld. Drie uur lang. Wat gaat de tijd dan (voor je gevoel) langzaam, en jeetje, er ging van alles door me heen.

Hartklachten

Na drie lange uren in onzekerheid gezeten te hebben kwam de kinderarts eindelijk uitleg geven. Aan het ongeluk had mijn zoon weinig tot niks overgehouden, maar er was wel degelijk iets niet in orde. De kinderarts vertelde me dat er een afwijking aan zijn hart was te zien. Om het simpel uit te leggen, het ene gedeelte van zijn hart moest het andere (niet goede gedeelte) opvangen. Dit doet zijn hart goed, maar het hoort niet zo. Dus kreeg ik als moeder te horen dat mijn zoon van 17 jaar hartproblemen heeft en dus binnen 3 weken opgeroepen zou worden door de cardioloog/hartspecialist. Dat was schrikken. Erg schrikken. Tranen sprongen in mijn ogen. De arts begon al over een pacemaker of medicijnen.

Onderzoeken in het ziekenhuis

Nu is het afwachten en onzeker zijn over de gezondheid van mijn zoon. We proberen er nuchter over te denken, maar wat is dat moeilijk. Het slaat misschien helemaal nergens op, maar opeens sta je bij het leven stil en besef je dat niks zeker is in het leven. Je beseft weer dat van de ene dag op de andere dag je leven als moeder op de kop kan staan. We moeten de onderzoeken afwachten. Ik laat in de toekomst nog eens weten hoe het verder is gegaan