Anders Behring Breivik vermoordde in de zomer van 2011 in totaal 77 mensen. Het grootste deel betrof weerloze kinderen en jongeren die vakantie hielden op het eilandje Utoya waar ze geen kans hadden om te ontsnappen aan de laffe missie van Breivik.  Zwaarbewapend voer Breivik met het veerbootje naar het eiland om zijn persoonlijke vijanden te vermoorden. Hij koos zijn slachtoffers met zorg uit. Het betroffen weerloze kinderen en jongeren, die geen wapens bij zich droegen en die zich niet verdedigen konden. Het waren de kinderen van de Arbeiderspartij van Stoltenberg die daar jaarlijks een jeugdkamp hielden. Een voor een schoot Breivik ze af, executeerde hij ze, of ze nou smeekten om hun leven of niet. Jongens, meisjes, kinderen en jongeren en enkele volwassenen. In totaal schoot hij 69 mensen af op het eiland. Emotie voelde hij niet bij zijn moordpartij. Hij had een muziekje op zijn hoofd gezet zodat hij het gejammer niet hoefde te horen. Narcisten hebben een ding gemeen: ze missen het vermogen om emoties voor anderen te voelen. Ze kunnen zich niet verplaatsen in het leed van anderen, en medelijden kennen ze niet. Maar als het om hun eigen verdrietjes in het leven gaat, dan huilen ze ineens tranen met tuiten. Zo ook Anders Breivik. In de rechtzaal pinkt hij regelmatig een traantje weg als hij het over zijn eigen leed heeft.

Het trauma van Breivik

Anders Breivik ontkent niet dat hij een moordenaar is. Hij wil juist graag als massamoordenaar beschouwd worden. Hij hoopt geschiedenis te schrijven als de grootste massamoordenaar aller tijden, en hij is overtuigd dat de moorden die hij pleegde noodzakelijk waren. Waarom? De logica daarvan speelt zich voornamelijk af in de twintig centimeter die zich tussen de oren van Breivik bevinden. Toen in de rechtszaal door psychologen genoemd werd welk trauma de nabestaanden van de vermoordde kinderen en volwassen moesten doormaken, kon Breivik alleen maar reageren door te vertellen dat hij zelf een trauma heeft. Het trauma waar hij onder lijdt is zijn overtuiging dat hij gedemoniseerd wordt. Hij vindt namelijk dat hij niet schuldig is aan moord, hoewel hij niet ontkent al die kinderen expres te hebben gedood. Het lijkt er op neer te komen dat hij nou eenmaal vond dat ze dood moesten, en dat het dus geen misdaad meer was. Eenvoudig omdat hij bepaalt of het wel of geen misdaad was. Het lijkt er op dat Anders Breivik vind dat het eigenlijk goede daden waren toen hij die moorden pleegde.

Rechtsextremist genoemd worden, dat is pas erg

Anders Breivik vindt het ook traumatiserend om een rechtsextremist genoemd te worden. Dat is pas erg, lijkt hij te denken. Kinderen doodschieten is blijkbaar lang zo erg niet. In de belevingswereld van meneer Breivik lijkt het allemaal te draaien om hem, en om hem alleen. Wat de toekomst van Noorwegen en Europa betreft noemde Anders Breivik het ook traumatiserend om te zien hoe je zusters verkracht (zullen) worden door moslims. Hij doelde hiermee op het beeld wat hij heeft over de toekomst van Noorwegen en Europa.

Autobom en executies

Andres Breivik parkeerde vorig jaar een auto met explosieven in het centrum van Oslo, voor het kantoor van de socialistische premier Jens Stoltenberg. Daar vielen de eerste 8 dodelijke slachtoffers. Breivik was toen al onderweg naar het eilandje Utoya, verkleed als politieagent, met het voornemen om in het jeugdkamp van de arbeiderspartij alle kinderen, jongeren en volwassenen die daar kampeerden, te executeren. Hij vermoordde die dag in totaal 77 mensen.

Toerekeningsvatbaar of niet?

Of de rechter Anders Breivik ontoerekeningsvatbaar zal verklaren is nog niet duidelijk. Breivik vindt zelf dat hij toerekeningsvatbaar was op het moment dat hij de moorden pleegde.  Hij heeft er namelijk geen spijt van, integendeel.